اول از همه باید بدانید که برای نوازندگی باید از طریق دهان نفس بگیرید نه بینی!

این یک اصل است و باید حتما و حتما رعایت شود.

خب علت آن چیست؟ زمانی که شما از طریق بینی نفس میکشید شش ها و سینه ی شما پر از هوا می شود. در حالی که وقتی از طریق دهان نفس میکشید شکم و دیافراگم شما از هوا پر میشود. در چنین حالتی قدرت دمش نوازنده بیشتر میشود و قادر خواهیم بود انواع تکنیک ها مانند ویبراسیون را به راحتی اجرا کنیم. همینطور حجم هوایی که از طریق دهان وارد فضای شکم میشود بسیار بیشتر خواهد بود و قادر خواهیم بود که مدت زمان بیشتری را بنوازیم. علاوه بر مطالب گفته شده نفس گیری از طریق دهان دارای مزیت دیگری است، و آن سرعت در نفس گیری است. به این صورت که در سرعت های نوازندگی زیاد و در لابلای نت های تند و سریع میتوان به سرعت از طریق دهان نفس گرفت وشکم را از هوا پرکرد.

حال که با نحوه نفس گیری آشنا شدیم بهتر است درباره محل های نفس گیری و نکاتی که مربوط به آن میشود هم کمی صحبت کنیم و چند نکته را متذکر شویم.

نکته اول: نگذارید نفستان تمام شود بعد شروع به نفس گیری کنید. نواختن یک فرایند ذهنی است و برای نواختن مغز نیاز به اکسیژن دارد. اگر اجازه دهیم که نفسمان تمام شود بعد اقدام به نفس گیری کنیم ذهنمان نمیتوان نت را پردازش و اجرا کنید. در چنین حالتی نمیتوانیم خوب بنوازیم. پس اگر میخواهید خوب بنوازید قبل از اینکه نفستان به اتمام برسد مجددا نفس گیری کنید تا اکسیژن کافی به مغزتان برسد.

نکته دوم: بعد از اتمام هر جمله از موسیقی نفس بگیرید. درست است که آهنگساز ممکن است در لابلای نت های علامت های نفس گیری را گذاشته باشد، ولی در صورت نبود این علائم سعی کنید بعد از اتمام هر جمله نفس بگیرید. یا در انتهای هر میزان این کار را انجام دهید.

نکته سوم: حتی میتوانید لابلای نت ها بدون اینکه ریتم قطعه بهم بخورد نفس بگیرید. این کار باید سریع انجام شود.

نکته چهارم: وسط خطوط لگاتو نفس گیری نکنید مگر آنکه خط لگاتو یک نت را به موتیف یا جمله بعدی متصل کرده باشد. توضیح این نکته کمی سخت و دشوار است و باید استاد به هنرجو در کلاس درس آن را بیاموزد.

در نفس گیری نکات فراوانی وجود دارد که در حین آموزش در کلاس درس باید بصورت موردی آموزش داده شود تا امکان یادگیری برای هنرجو در مورد مهیا باشد.